თირკმლის სისხლით მომარაგება
იმის გამო, რომ მხოლოდ ანალიზებით შეუძლებელია სისხლძარღვის დახშობის ამოცნობა, გამოსახულებითი კვლევებიც არის საჭირო. ისინი თირკმლის ფუნქციის დაქვეითების დასადასტურებლადაც გამოდგება. კომპიუტერული ტომოგრაფიით ან მაგნიტურ-რეზონანსული ტომოგრაფიით (ანგიოგრაფიით), დოპლერული ულტრასონოგრაფიით, იზოტოპის პერფუზიული სკანირებით შესაძლოა დადგინდეს, რომ დაზიანებულ თირკმელში სისხლის ნაკადი შემცირებული ან შეწყვეტილია.
მოხსენიებული გამოსახულებითი კვლევებიდან თითოეულს აქვს როგორც დადებითი, ისე უარყოფითი მხარეები. მაგალითად, კომპიუტერულ-ტომოგრაფიული და მაგნიტურ-რეზონანსული ანგიოგრაფია ძალიან ზუსტი მეთოდებია, მაგრამ პირველის დროს საჭიროა ინტრავენური საკონტრასტო ნივთიერების გამოყენება, რომელიც თირკმლის ფუნქციის დაქვეითებისას კიდევ უფრო ზრდის მისი დაზიანების რისკს. მაგნიტურ-რეზონანსული ანგიოგრაფიის დროსაც გამოიყენება ინტრავენური საკონტრასტო ნივთიერება (გადოლინიუმი), რომელმაც თირკმლისმიერი სისტემური ფიბროზი შეიძლება გამოიწვიოს. ამ დაავადების დროს მთელ სხეულში ნაწიბუროვანი ქსოვილი წარმოიქმნება, მკურნალობა უეფექტოა.
დიაგნოზის დასადასტურებლად ყველაზე სარწმუნო მონაცემები არტერიოგრაფიით მიიღება. ამ დროს კათეტერი არტერიაში შეჰყავთ, რაც ზოგჯერ მის დაზიანებას იწვევს. ამასთან, კიმპიუტერულ-ტომოგრაფიული ანგიოგრაფიის მსგავსად, საკონტრასტო ნივთიერების გამოყენებაც არის საჭირო, რაც თირკმლის დაზიანების ალბათობას ზრდის.
არტერიოგრაფია მხოლოდ მაშინ ტარდება, როცა სისხლძარღვის გამავლობის აღსადგენად ქირურგიული ჩარევა ან ანგიოპლასტიკა არის განზრახული. თირკმლის ფუნქციის აღდგენას რეგულარულად აფასებენ ულტრასონოგრაფიის, რადიონუკლიდური სკანირების ან სისხლის ანალიზების მეშვეობით.
პროგნოზი
მკურნალობის შედეგად თირკმლის ფუნქციონირების აღდგენა შესაძლებელია, მაგრამ ხშირად აღდგენა სრული არ არის. ორგანიზმის სხვა ნაწილებში (მაგალითად, გულში) წარმოქმნილი კოლტით არტერიის დაცობის შემთხვევაში პროგნოზი არაკეთილსაიმედოა. ამ დროს მსგავსი შენადედები შეიძლება სხვაგანაც, ტვინში ან ნაწლავში, მოხვდეს და ისინიც დააზიანოს.
მკურნალობა
მკურნალობის მიზანია სისხლის ნაკადის კიდევ უფრო შემცირების თავიდან აცილება და მისი აღდგენა. თუ მიზეზი კოლტია, ანტიკოაგულანტები, ანუ სისხლის შედედების საწინააღმდეგო საშუალებები გამოიყენება. ისინი ჯერ ინტრავენურად შეჰყავთ, შემდეგ, უფრო ხანგრძლივად, დასალევად აძლევენ პაციენტს. მათი ზემოქმედებით შენადედი ზომაში აღარ იზრდება და ახლის წარმოქმნის რისკიც ნაკლებია. კოლტების დამშლელი მედიკამენტები (ფიბრინოლიზური ან თრომბოლიზური) შეიძლება ანტიკოაგულანტებზე უფრო ეფექტური გამოდგეს, თუმცა ისინი მხოლოდ მაშინ აუმჯობესებს თირკმლის ფუნქციონირებას, როცა არტერია სრულად არ არის დახშული ან შენადედის სწრაფად დაშლაა შესაძლებელი. სისხლძარღვის სრულად დაცობიდან 30-60 წუთში შეუქცევადი, გამოუსწორებელი დაზიანება ვითარდება. თუმცა, ფიბრინოლიზური საშუალებები შეიძლება ეფექტური აღმოჩნდეს პირველ 3 საათში.
დახშული არტერიის კოლტისგან გასათავისუფლებლად ზოგჯერ მიმართავენ ქირურგიულ ჩარევას, რომელსაც გართულებებისა და ფატალური გამოსავლის დიდი ალბათობა ახლავს თან, თირკმლის ფუნქციას კი ანტიკოაგულანტებზე ან ფიბრინოლიზურ საშუალებებზე უკეთ ვერ აღადგენს. შესაბამისად, თითქმის ყოველთვის, ოპერაციას მედიკამენტურ მკურნალობას არჩევენ. თუ მიზეზი ტრავმაა, აუცილებელია არტერიის მთლიანობის აღდგენა ქირურგიული ჩარევით.
როცა თირკმლის არტერია ათეროსკლეროზის ან ფიბრომუსკულური დისპლაზიის გამო იხშობა, ექიმმა არტერიაში, საზარდულიდან, ბარძაყის არტერიის გავლით, შეიძლება ბალონური კათეტერი შეიყვანოს. ეს უკანასკნელი შემდეგ იბერება და დახშული სისხლძარღვი მექანიკურად ფართოვდება. პროცედურას კანგავლითი ტრანსლუმინარული ანგიოპლასტიკა ეწოდება. ამ დროს არტერიაში შეიძლება მოკლე მილი, სტენტი ჩაიდგას, რათა არტერია ხელახლა არ დაიხშოს. როცა ანგიოპლასტიკა ეფექტური არ არის, შეიძლება ქირურგიული ჩარევა გახდეს საჭირო დახშობის ადგილის ამოსაკვეთად ან სისხლის ნაკადისთვის შემოვლითი გზის შესაქმნელად.
ფიბრომუსკულური დისპლაზია – თირკმლის არტერიის დახშობის მიზეზი
ფიბრომუსკულური დისპლაზია უპირატესწილად 15-50 წლის ასაკის ქალების ხვედრია. დაავადების გამომწვევი მიზეზი უცნობია. დამახასიათებელია თირკმლის არტერიის რამდენიმე მონაკვეთის შევიწროება ფიბროზული ქსოვილით (თირკმლის არტერიის სტენოზი).
შემთხვევების 10%-ში თირკმლის არტერიის შევიწროება მოზრდილებში სწორედ ამ დაავადებით არის გამოწვეული. ხშირია სისხლის არტერიული წნევის მომატება.
მკურნალობის ძირითადი მეთოდი ანგიოპლასტიკაა. ამ ჩარევის შემდეგ ზოგჯერ შევიწროება აღარ მეორდება და არტერიული წნევის მაჩვენებლები ან მცირდება, ან ნორმას უბრუნდება. იშვიათად დაავადება თირკმლების უკმარისობას იწვევს.
თირკმლებისა და საშარდე გზების ბიოლოგია
წყარო: ჯანმრთელობის ენციკლოპედია. მერკის სახელმძღვანელო:
ჯანმრთელობის საშინაო ცნობარი. (გამომცემლობა პალიტრა L)