“იატაკის ფიცარი თაროებად გამოვიყენეთ, ქვევრები ეზოში მოვფანტეთ” – როგორ გაათანამედროვა ონისე ონიანმა 150 წლის წინანდელი სახლი რაჭაში

მსა­ხი­ო­ბი ონი­სე ონი­ა­ნი, რო­გორც მოყ­ვა­რუ­ლი მემ­ცე­ნა­რე, რამ­დე­ნი­მე წლის წინ გახ­ლდათ ჩვე­ნი გა­ზე­თის სტუ­მა­რი, თუმ­ცა მა­შინ სხვა სახ­ლში ცხოვ­რობ­და და იქ სრუ­ლი­ად სხვა მწვა­ნე გა­რე­მო ჰქონ­და შექ­მნი­ლი. ახლა ამ­ბობს, რომ ის სახ­ლი გა­ყი­და და ლის­ზე სა­კუ­თა­რი სახ­ლი აი­შე­ნა. მოყ­ვა­რულ­მა მეყ­ვა­ვი­ლემ და მის­მა ოჯახ­მა, ცხა­დია, იქაც გა­ნაგ­რძეს ყვა­ვი­ლებ­ზე ზრუნ­ვა.

– ხში­რად დავ­დი­ო­დი ჩემს საყ­ვა­რელ რა­ჭა­ში. ბუ­ნე­ბის, მცე­ნა­რე­ე­ბის, ცხო­ვე­ლე­ბის სიყ­ვა­რუ­ლი მძაფ­რად სწო­რედ იქ ჩა­მო­მი­ყა­ლიბ­და. მერე, როცა სოფ­ლი­დან ქა­ლაქ­ში დავ­ბრუნ­დე­ბო­დით და კორ­პუ­სის რო­მე­ლი­ღაც სარ­თულ­ზე შე­ვი­ყუ­ჟე­ბო­დით, ძა­ლი­ან მე­ნატ­რე­ბო­და სიმწვა­ნე. ამი­ტომ და­ვი­წყე მცე­ნა­რე­ე­ბის გა­ხა­რე­ბა.

ვი­საც ოთა­ხის მცე­ნა­რე­ე­ბი აქვს და მათ უვ­ლის, იცის, რა სა­სი­ა­მოვ­ნოა მათი პატ­რო­ნო­ბა – გა­დარ­გვა, გას­ხვლა, მი­წის გა­მოც­ვლა… ისიც გსი­ა­მოვ­ნებს, როცა შე­დეგს ხე­დავ – მცე­ნა­რე ისე იზ­რდე­ბა, იმ ფორ­მის, ზო­მის ხდე­ბა, რო­გო­რიც გსურს და მოგ­წონს. თუ მაქვს სა­შუ­ა­ლე­ბა ჩემი გამ­რავ­ლე­ბუ­ლი მცე­ნა­რე ვინ­მეს ვა­ჩუ­ქო, ეს კი­დევ უფრო დიდ სი­ა­მოვ­ნე­ბას მა­ნი­ჭებს.

– პან­დე­მი­ის პირ­ველ ეტაპ­ზე, როცა თე­ატრმა მუ­შა­ო­ბა შე­ა­ჩე­რა, ერთ-ერთი პირ­ვე­ლი იყა­ვით, ვინც კრი­ზი­სი შე­საძ­ლებ­ლო­ბად და­ი­ნა­ხეთ და ფე­ის­ბუკ­ლა­ი­ვე­ბით სხვა­დას­ხვა სა­ინ­ტე­რე­სო საქ­მის კე­თე­ბის სურ­ვილს უჩენ­დით შინ დარ­ჩე­ნილ ადა­მი­ა­ნებს. ამ­დენ ხანს თე­ატ­რის გა­ჩე­რე­ბას რო­გორ შე­ე­გუ­ეთ?

– როცა ეს სახ­ლი ავა­შე­ნეთ, გვინ­დო­და გვქო­ნო­და ოთა­ხი, სა­დაც ყვა­ვი­ლე­ბი გან­თავ­სდე­ბო­და და მთელ სახ­ლში არ იქ­ნე­ბო­და მი­მობ­ნე­უ­ლი. თუმ­ცა ყვე­ლა­ზე დიდი სიმ­დიდ­რე და ფე­რის გა­მომ­ხატ­ვე­ლი ოთახ­შიც და ბაღ­შიც, ასე­ვე სუ­ლი­ე­რე­ბა­საც რომ გა­მოკ­ვეთს, ყვა­ვი­ლე­ბია.

დღეს სახ­ლს შუ­შა­ბან­დით არა­ვინ აშე­ნებს, ჩვენ კი გა­ვუ­კე­თეთ. სახ­ლი თა­ნა­მედ­რო­ვეა, მაგ­რამ ამ ად­გი­ლის აღ­ქმა ცოტა სხვა­ნა­ი­რია. აქ ჩვენ­თვის არაჩ­ვე­უ­ლებ­რი­ვი გა­რე­მოა. ზოგი ყვა­ვი­ლი დავ­კი­დეთ, ზოგი თა­რო­ზე შე­მოვ­დგით, ზო­გიც ია­ტაკ­ზე დგას, ზოგი ქვე­მო­დან ადის ზე­მოთ, ზო­გიც ზე­მო­დან ქვე­მოთ ჩა­მო­დის. ეს შუ­შა­ბან­დი ისე­თი ად­გი­ლი აღ­მოჩ­ნდა, სა­დაც ყოფ­ნა ძა­ლი­ან მსი­ა­მოვ­ნებს. მუ­შა­ო­ბის­თვი­საც მო­სა­ხერ­ხე­ბე­ლია, გინ­და და­წე­რე, და­ხა­ტე, რა­ღაც საქ­მე გა­ა­კე­თე.

– თქვენს გაზ­რდილ მცე­ნა­რე­ებს თუ გა­მო­არ­ჩევთ?

– არა, ყვე­ლა მიყ­ვარს. ერთი წვრილ­ფოთ­ლო­ვა­ნი ფი­კუ­სი გვაქვს, ოთა­ხის მცე­ნა­რე, მშვე­ნივ­რად ხა­რობ­და, მაგ­რამ და­ა­ვად­და და ფოთ­ლე­ბი დასცვივ­და. მერე ჩემ­მა მე­უღ­ლემ რა­ღაც სი­თხე აღ­მო­ა­ჩი­ნა და უხი­ლა­ვი ტკი­პის­გან გან­კურ­ნა. მოკ­ლედ, ვუმ­კურ­ნა­ლეთ და ისევ და­იბ­რუ­ნა პირ­ვან­დე­ლი სახე, გა­ი­ფოთ­ლა და უკვე დაბ­რუნ­და ჩემი საყ­ვა­რე­ლი მცე­ნა­რე სა­ა­ქა­ოს. მოკ­ლედ, ყვე­ლა მიყ­ვარს, რო­მე­ლიც ყვა­ვილს იკე­თებს თუ უყ­ვა­ვი­ლოა. წაიკითხეთ სრულად