გლოვის ნიშნად შავი აქსესუარების ან ტანსაცმლის ტარების ტრადიცია სათავეს იღებს სულ მცირე რომაული პერიოდიდან, როდესაც მუქი შალის ტოგას გლოვის ნიშნად ატარებდნენ. ევროპაში, შუა საუკუნეებისა და რენესანსის დროს, ქალები გლოვისა და დაქვრივების დროს იცვამდნენ შავ სამოსს და იკეთებდნენ თავსაბურავს – კონსერვატიული მოდის სტილში.
შუა საუკუნეების ზოგიერთ ქვეყანაში, ქვრივებსა და გარდაცვლილის ნათესავებს შეეძლოთ სიცოცხლის ბოლომდე ცმოდათ შავი და მუქი ტანსაცმელი. ძირითადად იმიტომ, რომ ახლო ნათესავის – ქმრის, ძმის, შეყვარებულის თუ შვილის გარდაცვალების შემდეგ განმარტოვებულიყვნენ.
აღმოსავლეთში გლოვის ფერად თეთრი ითვლება. მაგალითად, ინდოეთში ადამიანები ატარებენ თეთრ ტანსაცმელს, რათა თავიანთი გარდაცვლილი ნათესავი შორეულ მოგზაურობაში გააცილონ. ძველი სლავები ზამთარს სიკვდილს უკავშირებდნენ. წელიწადის ამ დროს მცენარეების უმეტესობა იღუპებოდა და თავად დედამიწა დაფარული იყო თეთრი საფარით, როგორც სამოსელი. ტყუილად არ არის, რომ პატარძლები თეთრ საქორწილო კაბაში არიან გამოწყობილი – თითქოს ისინი კვდებიან მშობლიურ ოჯახში და ხელახლა იბადებიან ქმრის ოჯახში.
არაბულ და აფრიკულ ქვეყნებში თეთრ ფერს მზის კაშკაშა, მცხუნვარე შუქთან აიგივებდნენ. უკიდურეს სიცხეში წყაროები შრება და მცენარეები და ცხოველები ტენიანობის გარეშე იღუპებიან. დედამიწის შავი ფერი, რომელიც ანიჭებდა სიგრილეს და საკვებ ნივთიერებებს, განასახიერებდა სიცოცხლეს.
ესპანეთში გლოვის ფერი თეთრია, გოგოები კი წითელ კაბებში ქორწინდებიან. საფრანგეთში გლოვის ფერი წითელია.
საქართველოში, გლოვის ნიშნად შავ სამოსს იცვამენ და შავ თავსაფარს ატარებენ. ტრადიციის თანახმად, ოჯახის წევრის, ძალიან ახლობელი ადამიანის დაკარგვის შემთხვევაში, შავ თავსაფარს (ან სამოსს) 1 წელი ატარებენ, ბებიის ან ბაბუის ან ნათესავის დაღუპვის შემთხვევაში კი 40 დღე, 3 ან 6 თვემდე.
მასალის გამოყენების პირობები
