შარდის შეუკავებლობა – მშობიარობა, კვების რეჟიმის შეცვლა, ინფექციები, პროსტატის პრობლემები, ნევროლოგიური დარღვევები, ონკოლოგიური დაავადებები და მენოპაუზა

ცნობილია, რომ ზოგიერთმა მედიკამენტმა ასევე შეიძლება გამოიწვიოს ან გააუარესოს შარდის შეუკავებლობა სხვადასხვა გზით, როგორც ქალებში, ასევე მამაკაცებში.

დიურეტიკები, როგორიცაა: ჰიდროქლოროთიაზიდი, ფუროსემიდი (ლაზიქსი), ბუმეტანიდი, ტრიამტერინი ჰიდროქლოროთიაზიდთან ერთად.

ეს მედიკამენტები აძლიერებენ თირკმლის მიერ შარდის გამომუშავებას; იწვევენ ხშირ შარდვას, ჰიპერაქტიური შარდის ბუშტის სინდრომს (როდესაც შარდის ბუშტი თვითნებურად იკუმშება, იმის მიუხედავად, სავსეა თუ არა შარდით) და შარდის შეუკავებლობის ერთ-ერთ ყველაზე გავრცელებულ ფორმას, სტრესულ შეუკავებლობას.

კუნთის რელაქსანტები და სედატივები (დამამშვიდებლები), მაგალითად: დიაზეპამი (ვალიუმი), ქლორდიაზეპოქსიდი (ლიბრიუმი), ლორაზეპამი (ატივანი).

ამ ჯგუფის მედიკამენტები იწვევენ სედაციას და ძილიანობას, რაც შარდსადენის მოდუნებას იწვევს. შეიძლება გამოიწვიონ ხშირი შარდვა, შარდის სტრესული შეუკავებლობა, შარდვის სურვილისას შეშფოთების ნაკლებობა ან ტუალეტის გამოყენების სურვილის შემცირება.

ეს მედიკამენტებიც იწვევენ სედაციას ან ძილიანობას. შედეგად, შარდის ბუშტი დუნდება, რაც მასში დიდი რაოდენობით შარდის დარჩენას განაპირობებს. ამ მედიკამენტებთან ასევე დაკავშირებულია შარდვის სურვილისას შეშფოთების ნაკლებობა ან ტუალეტის გამოყენების სურვილის შემცირება, შარდვის დაწყების სირთულე, რთული შარდვა (როდესაც მუცლის კუნთების აქტიური გამოყენება ხდება შარდვისას), შარდის სუსტი ნაკადი, შარდვათა შორის შარდის წვეთვა, ურგენტული შეუკავებლობა, რომელიც შარდის ბუშტის მომატებული აქტიურობისას ვლინდება.

ანტი-ჰისტამინური მედიკამენტები, როგორიცაა: დიფენჰიდრამინი (ბენადრილი) და ქლორფენირამინი (ქლორ-ტრიმეტონი).

ეს მედიკამენტები ადუნებენ შარდის ბუშტს და იწვევენ მოშარდვის შემდეგ მასში დიდი რაოდენობით შარდის დარჩენას; იწვევენ შარდის შეუკავებლობას შარდის ბუშტის გადავსების გამო.

ალფა-ადრენობლოკატორები: ტერაზოსინი (ჰიტრინი), დოქსაზოსინი (კარდურა).

აღნიშნული მედიკამენტები იწვევენ შარდის ბუშტის ყელის კუნთების მოდუნებას და შარდის შეუკავებლობას ხველის, ცემინების, სიცილის, ვარჯიშის დროს.

ეს ინფორმაცია არ გახლავთ მოწოდება რომელიმე მედიკამენტის მიღების შეწყვეტაზე ექიმთან კონსულტაციის გარეშე.

ეს არის ზოგადი ინფორმაცია, რომელიც ემსახურება შარდის ბუშტის კონტროლზე გარკვეული მედიკამენტების პოტენციური ეფექტების შესახებ ინფორმირებულობას.

მნიშვნელოვანია იცოდეთ ამ პოტენციური გვერდითი ეფექტების შესახებ და გაიაროთ კონსულტაცია ექიმთან, თუ გაქვთ შარდის შეუკავებლობა. თუ ეჭვი გეპარებათ, რომ გარკვეული მედიკამენტი იწვევს ან აუარესებს შეუკავებლობას, ექიმს შეუძლია შეცვალოს დოზა, შეგიცვალოთ მედიკამენტი ან გირჩიოთ სხვა სახის მკურნალობის მეთოდი პრობლემის სამართავად.

არასოდეს შეწყვიტოთ გამოწერილი მედიკამენტების მიღება ექიმთან კონსულტაციის გარეშე.

Urinary incontinence can be caused or worsened by certain medications. Here are some key points about medications that can affect bladder control:

Diuretics, commonly used for high blood pressure, increase urine production and can lead to frequent urination and urgency.

Alpha-blockers, also used for hypertension, can relax bladder muscles and cause leakage, especially in women.

Antidepressants may impair bladder contraction, worsening overflow incontinence symptoms.

Sedatives and sleeping pills can decrease awareness of the need to urinate, potentially causing nighttime incontinence.

Antihistamines can relax the bladder, leading to urinary retention and overflow incontinence.

Muscle relaxants may relax the urethra, contributing to stress incontinence.

Narcotics can cause sedation and bladder relaxation, leading to difficulty urinating and leakage.

If you suspect medications are causing or worsening incontinence, it’s crucial to discuss this with your doctor. They may be able to adjust dosages, switch to alternative medications, or recommend other treatments to manage the issue.

Never stop taking prescribed medications without consulting your healthcare provider first.