1972 წლის შემოდგომაზე, როცა ლანა ღოღობერიძის ფილმმა კინოსტუდია “ქართული ფილმის” სამონტაჟოდან ეკრანებზე გადაინაცვლა, მოგრძობაკებიან, თმაგაჩეჩილ, ცოტა გათამამებულ და სევდიან ზურაზე ყველა ალაპარაკდა, შეუყვარდათ თბილისშიც და მის ფარგლებს გარეთაც. მოსწონდათ დიდებსაც და პატარებსაც. მას შემდეგ დიდი დრო გავიდა. დღეს ის უკვე ვარსკვლავია. როცა მაყურებელი იგებს, ამა თუ იმ თეატრში ზურა ყიფშიძის მონაწილეობით სპექტაკლი ინიშნება, სალაროებთან ხალხის ნაკადი არ წყდება. ბატონ ზურას ამ წლების განმავლობაში არაერთი ჯილდო აქვს მიღებული და მას, კიდევ ერთი – საპატიო თბილისელის წოდებაც მიემატა. “კვირის პალიტრა” ულოცავს გენიალურ მსახიობსა და ადამიანს დიდ ჯილდოს და უსურვებს კიდევ ბევრი დაუვიწყარი სახის შექმნას კინოსა თუ თეატრში.
„არ მახსენდება უფრო დიდი კრიზისი თეატრში, როგორიც დღეს არის“
– ცხოვრებაში ბევრი ჯილდო მიმიღია. ყველასი მადლობელი ვარ, ვინც ღირსად ჩამთვალა, მოენიჭებინა ჩემთვის ეს საპატიო წოდება. სამწუხაროდ, ჯანმრთელობის მდგომარეობის გამო დაჯილდოებაზე ვერ შევძელი მისვლა, თუმცა ჩემთვის ეს წოდება ძალიან სასიამოვნო იყო, რადგან თბილისი ყველაფერია. მე სხვაგან ვერასოდეს ვიცხოვრებ. თუმცა ყველაზე დიდი შეგრძნება მაინც ისაა, სპექტაკლის შემდეგ ხალხი რამდენიმე წუთის განმავლობაში ტაშს რომ გამუდმებით გიკრავს, ქუჩაში რომ მიდიხარ და გაჩერებენ, სითბოს გამოხატავენ, ამ დროს იმხელა ენერგიას იღებ, მერე სულ თან დაგყვება. ხალხის სიყვარული ყველაზე დიდი ჯილდოა ჩემთვის.
– თქვენი თბილისი როგორი იყო?
– უბრალო, თან ბრალიანი. ძალიან დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა გემოვნებას, განათლებას. “კაჩაობა” და კუნთებზე ყურება მაშინაც იყო, მაგრამ ულმობელი და ასეთი სასტიკი არ ყოფილა. უფრო ზრდილობიანი იყო. არა, არც უზრდელობა გვაკლდა, მაგრამ რა შედარებაა. მაგალითად, მე და ჩემი ძმაკაცი თემურ ჩიხლაძე ნამდვილი ჰიპები ვიყავით. ახლა ძაან ნამდვილი როგორ ვიქნებოდით, მაგრამ ვცდილობდით გარეგნულადაც და შინაგანადაც ასე გვეცხოვრა, სიმყუდროვის და თავისუფლებისათვის მიგვეღწია. დედაჩემი საშინლად მტკივნეულად ხვდებოდა ამ ამბავს. დაიბნა, ქუჩის ბიჭი ვიყავი და უცებ შევიცვალე – მოშვებული თმა, რაღაც ბეჭდები, საყურე არა, მაგრამ რაღაც ჯინჯილები, გაცვეთილი ჯინსები, ჩუმი ლაპარაკი, სულ სხვა მუსიკა… ქალი გადაირია, სექტანტი ხდებაო. ლენას ბრალი იყო, მილიციაში რომ მოვხვდით. ლენამ, ჩემმა “ტიოტკებმა” და ბიძაჩემმა მოილაპარაკეს, მოდი, რაღაც გავაგებინოთ სახელმწიფო მოხელეებს და სამართალდამცავებსო… მოგვადგა “ვარონკა”, ყველა გაიქცა და მე და თემური შევრჩით ხელში. თემურმა იქ ისეთები მოაწყო, ესაო, ისაო, პროტესტიო, და ასე შემდეგ. მილიციის უფროსი გაგიჟდა, რის წინააღმდეგ გამოდიხართო, გვკითხა. თემურმა უთხრა, ამერიკის აგრესიის ვიეტნამშიო. რაღაც სისულელე დაახეთქა. პირველ მაისს ტრანსპარანტებით ვაპირებდით გამოსვლასო. არადა, რა ტრანსპარანტები, რის ტრანსპარანტები! მილიციის უფროსი მთლად გადაირია, თქვენ ვიღაც გმართავთ ზემოდან, ანტისაბჭოთა ელემენტიო. მილიციიდან ისევ ლენამ გამოგვიყვანა. როცა გვიშვებდნენ, მილიციის უფროსი ლენას თემურზე აფრთხილებდა, ამას არ გააკაროთ თქვენი შვილიო… სრულად
მასალის გამოყენების პირობები
