„ქალი სიყვარულს მზუნველობით გამოხატავსო“ – ხშირად მეუბნებოდა დედა და ჩემს თვალში თვითონ იყო იდეალური დედისა და ცოლის განსახიერება.
მიუხედავად იმისა, რომ მუშაობდა, სახლი ყოველთვის წესრიგში ჰქონდა, სისუფთავე მაშინვე გეცემოდათ თვალში. სადილი თუ ვახშამი ყოველთვის მზად იყო. ამ ყველაფერს ისე ორგანიზებულად და მშვიდად აკეთებდა, ვერც მამჩნევდით, როდის ახერხებდა ამას. მამაჩემიც ყოველთვის განსაკუთრებულად აღნიშნავდა, როგორ გაუმართლა ცოლში. მეოჯახეობით არც ის ცამორჩებოდა, თავისუფალ დროს გვეთამაშებოდა, გვამეცადინებდა, სახლის დალაგებაშიც ეხმარებოდა დედას. აგარაკის სახლიც თავისი ხელით ააშენა, მოაწყო, სადაც უბედნიერესი ბავშვობა გავატარეთ.
მოკლედ, იმის თქმა მინდა, რომ იდეალურში თუ არა, იდეალურთან ძალიან ახლოს მყოფ გარემოში გავიზარდე და რა გასაკვირია, რომ თავადაც ასეთი ოჯახი მსურდა.
3 წლის წინ გავთხოვდი. ზუსტად ვიცოდი, რა პასუხისმგებლობასაც ვიღებდი. პირველივე დღეებიდან დავიწყე სახლში კომფორტის შექმნა და ჩემს მეუღლეზე ზრუნვა. ვცდილობდი, მაქსიმალურად თბილი ურთიერთობა გვქონოდა.
“დაიღალე? დაისვენე, თვითონ მოვამზადებ სადილს! არ ინერვიულო, მე შევარჩევ დედაშენისთვის საჩუქრს… სამსახურის შემდეგ სუპერმარკეტში გამოვივლი, რა წამოგიღო?“ – ამ ფრაზებს ყოველდღიურად ვეუბნებოდით ერთმანეთს და თავიდან ეს დამოკიდებულება ნამდვილად ორმხრივი იყო. ბედნიერი ვიყავი: ოჯახი მქონდა, მოსიყვარულე მეუღლე მყავდა და შვილის გაჩენაზეც ვფიქრობდი, მით უმეტეს, რომ სამსახურში საქმე მშვენივრად მიდიოდა ჩემს ქმარს.
მაგრამ გარკვეული პერიოდის შემდეგ შევამჩნიე, რომ ჩემი ქმარი ასე აქტიურად აღარ ცდილობდა ჩემს დახმარებას, არც რაიმე სასიამოვნო ჟესტის გაკეთებას. უფრო დაბნეული და დაუდევარი გახდა. ხშირად მიწევდა შეხსენება, „ტელეფონი არ დაგრჩეს“ , „გასაღები აიღო?“, „ნაგავი გადაყარე?“ სახლში მოსულიც უფრო და უფრო ხშირად ჩაუჯდებოდა ხოლმე კომპიუტერს ან ტელევიზორს. დასვენების დღეებზეც აღარფერს მეკითხებოდა, მე ვწყვეტდი, სად და როგორ გაგვეტარებინა უქმეები.
თანდათან დავრწმუნდი, რომ ჩემს ქმარს უკვე დედაჩემის ფრაზებით ველაპარაკებოდი: „მოშორდი, ბოლო-ბოლო, ტელევიზორს და მოდი საჭმელად”. “საბანაოდ არ შედიხარ?” “ხვალ ეს სვიტრი აღარ ჩაიცვა”, “თავი ხომ არ გტკივა?“. ცოლი კი არა, დედობილი გავხდი.
პირველად რომ დავიჩივლე ამაზე, დედამ მითხრა, დედობრივი ინსტინქტები გაქვს მჭარბებული შვილი რომ გაგიჩნდება, ყველაფერი დალაგდებაო. ვიმშობიარე. მაგრამ უკეთესობისკენ არაფერი შეცვლილა. ახლა თითქოს ორი შვილი მყავს: ორივეზე უნდა ვიზრუნო. ისევ შენიშვნებით ვავსებ ქმარს: „არასწორად გიჭირავს“, „ბოთლს ასე ნუ აყირავებ“, „ხელები ხომ დაიბანე“, „ახალ ნაჭამზე ნუ აგყავს“ და ასე შემდეგ. მართლა სჭირდება დევნა და ყველაფრის შეხსენება თუ შესწორება.
სხვადასხვა ოთახში გვძინავს. მშობიარობის შემდეგ სექსი არ გვქონია, მიუხედავად იმისა, რომ უკვე 8 თვე გავიდა. ვერ ვიტყვი, რომ ქმარი არ მიყვარს, ან მას არ ვუყვარვარ. ძალიან ძვირფასია ჩემთვის, როგორც ჩემი სისხლი და ხორცი, მაგრამ მე ის მამაკაცი მჭირდება, რომელიც შემიყვარდა. როდემდე უნდა ვიცხოვროთ ასე დედა-შვილივით, ან როგორ უნდა გამოვასწორო ეს სიტუაცია?
ნინო, 31 წლის.
მასალის გამოყენების პირობები
