„თავი მუსიკას შევწირე და ეს არ მინანია” – ლიანა ისაკაძის გულახდილი ინტერვიუ “პრაიმტაიმთან” (არქივი)

ვიოლინოს ჯადოქრის თავბრუდამხვევმა ცხოვრებამ 78 წელში ჩაიქროლა და ხუთ ივლისს დასრულდა… სცენასა და საზოგადოებას მეუღლის გარდაცვალებისთანავე გამოეთხოვა. ცხოვრების კულისებს, უკანასკნელი შვიდი წელი შეაფარა თავი. უარი თქვა ყველაფერზე. მარადიულ სიყვარულს ასე უდარაჯა, შერყეული ჯანმრთელობით, მარტოსულმა და ხალისდაკარგულმა. 

***

ეს 2009 წელს აღებული ინტერვიუა. სრულიად ფანტასტიკური, რადგანაც მსოფლიო ლეგენდა თავის ცხოვრებას იხსენებს… ასეთი მასშტაბური ადამიანები, პირადზე ბევრს არაფერს ამბობენ. ამიტომაც, ბედნიერი ვარ, რომ გაზეთი “პრაიმტაიმისთვის” ასე გულახდილად მესაუბრა.

მახსოვს, ცხელოდა. აბანოთუბანში, ქალბატონ ლიანასთან სახლში, ცელქი კოკერ-სპანიელი დარბოდა. ჩემი რესპონდენტი კი იყო ისეთივე შარმიანი, როგორც სცენაზე. მაყვალივით შავად მოელვარე თვალებითა და საინტერესო თხრობის მანერით. ამგვარი ინტერვიუების დროს, დრო და სივრცე ერთიანდება და მოგზაურობ.

ბავშვობა დიდუბეში

“ჩემი თავი მრგვალი და მსუქანი მახსენდება. მენატრებიან ჩემი მშობლები და ძმა, რომლებიც ცო­ცხალნი აღარ არიან, მაგრამ ყო­ველდღე ჩემთან ცხოვრობენ, ჩემს გულში სხედან. მახსენდება ჩემი პირველი სახლი დიდუბეში… იც­ით, რა კარგი იყო?! სასწაული ად­გილი იყო. საერთოდ, დიდუბიდან გამოვიდა ყველა უნიჭიერესი ად­ამიანი. იქ ხალხი, როგორც ერთი ოჯახი, ისე ცხოვრობდა. ყველას ერთმანეთი უყვარდა, ერთმანეთს ეფერებოდა, ეხმარებოდა. ბაბუ­აჩემის ხელით აშენებულ სახლში, სულ ორი ოთახი იყო, მაგრამ ბე­ვრი ვცხოვრობდით, ბებია, მამი­დები…

ეზო გვქონდა, გვერდით ბიძაჩემი ცხოვრობდა, ვალოდია ისაკაძე. მამაჩემი ამბობდა, კიტრი არ უნდა ჭამო, წყალია და არაფ­ერი სარგებელი არ არის მასშიო. ბიძა გადმოუგდებდა კიტრს, მამა აქედან უკან გადაუგდებდა და ასე ხუმრობდნენ. სიმსუქნის გამო ვალოდია ბიძია “ჯირკვას” მეძახდა. ქათმები მიყვარდა. დე­დას არ ვაძლევდი დაკვლის საშუ­ალებას. მერე, მე რომ არ დამენა­ხა, ჩუმად კლავდნენ. რა საკვირვე­ლია ვტიროდი, როდესაც რომე­ლიმე ქათამს ვეღარ დავინახავდი. უამრავი ფოტოები მაქვს დედლ­ებთან გადაღებული.”

ვიოლინო

“ფორტეპიანოზე უნდა შევსულ­იყავი იმიტომ, რომ სამი წლიდან ვუკრავდი და ვწერდი პიესებს, რომლებსაც დედა იწერდა. მაგრამ ჩემს მშობლებს ურჩევდნენ, ასეთი ნიჭიერი რომ არის, ვიოლინოზე ჩააბაროსო. ფორტეპიანოს გამო­ცდის დროს, ავად გავხდი. 7 წლის ვიყავი და ერთი წელი რომ არ და­მეკარგა, შემდეგი მისაღები გამო­ცდა ვიოლინოზე იყო და იქ შემიყვან­ეს…

ბედისწერასავით გამოვიდა… მამაჩემი, როგორც მღეროდა, ეს ღმერთის სიმღერა იყო, რაღაც სასწაული… მთელი ცხოვრება ყუ­რში მაქვს მისი ხმა და ნამღერი. სულ ვფიქრობ, ნეტა ისე ავამღე­რო ვიოლინო, როგორც ამას მამა აკეთებდა.

ძალიან ჩუმი ბავშვი ვიყავი. მუ­სიკალურ ათწლედში გაკვეთილზე შეცდომას თუ დავუშვებდი და ორ­ჯერ გამიმეორებდნ­ენ ერთსა და იმავეს, ვტიროდი, ესე იგი მე უნიჭო ვარ, ვერ ვი­გებ, აბა, ორჯერ რატომ გამიმეორა მასწავლებელმა-მეთქი? სხვათა შორის, ეს თვისება მოსკოვის კო­ნსერვატორიაში სწავლის დროსაც გამყვა. ჩუმი და კისკისა ვიყავი. კისკისა, „ხახატუნიაც“ მოსკოვში შემარქვეს.

ათი წლის რომ ვიყავი, მოსკ­ოვის საერთაშორისო კონკურსზე პირველად გამგზავნეს და კონკ­ურსის გარეშე დამაკვრევინეს (17 წლიდან უშვებდნენ ამ კონკ­ურსზე). კონკურსის პრეზიდენტი დავიდ ოიშტრახი იყო. ათი წლის სასწაული ბავშვი რომ დამინახა საქართველოდან, დაიჟინა, რომ მასთან უნდა ჩავსულიყავი სასწ­ავლებლად. მე არ შემეძლო და­მეტოვებინა პროფესორი ლეო შიუკაშვილი, ჩემი პირველი მასწ­ავლებელი, რომელიც ძალიან მიყვარდა. მან მნიშვნელოვანი როლი ითამაშა ჩემს ჩამოყალიბებაში. მერე იმ­ავე კონკურსზე, 14 წლის ასაკში, ისევ გამგზავნეს. ისევ ოიშტრახი იყო ჟიურის თავმჯდომარე. მე­ორე პრემია ავიღე. უკვე ოიშტ­რახმა დაჟინებით თქვა, რომ მო­სკოვის კონსერვატორიაში უნდა ჩამებარებინა, არადა, ერთი წელი მქონდა დარჩენილი თბილისის ნიჭიერთა ათწლედში (თერთმეტი წელი უნდა მესწავლა), მაგრამ ერ­თი წლით ადრე დამამთავრებინეს… განაგრძეთ კითხვა