ოთარაანთ ქვრივის ვაჟი – გიორგი ძლიერი აღნაგობისა და სანდომიანი შესახედაობისაა. მისი გარეგნობის აღწერისას ავტორი ყურადღებას ამახვილებს იერსახის „მარილიანობაზე“, რომელსაც თვალთა მრისხანე გამომეტყველება და გადაბმული წარბები შეუმჩნეველს ხდიდა . „მარილი“ ქრისტიანულ სიმბოლიკაში ღვთის მადლზე მიანიშნებს. ქვრივი თუ თავის მადლს მწარე სიტყვების პილპილით ნიღბავს, გიორგის მარილიანობის, მადლიანობის საფარველი მისი „თვალთა მეტყველების ჭექაა“. გმირის გარეგნობის ამგვარი წარმოჩენით ავტორი მიგვანიშნებს, რომ მისი ბუნება, მისი მადლი იოლი შესაცნობი არ არის.ოთარაანთ ვაჟი არც ქართულ მეობას და არც თავის გლეხობას არ თაკილობს, უცხოელთა და წოდებით წარჩინებულთა მიბაძვას არ ესწრაფვის, პირიქით, სხვაგვარად იშვნევს და სხვა ელფერით წარმოაჩენს იმას, რაც მისთვის ტრადიციული და ბუნებრივია.თანასოფლელები გრძნობენ მათ წინაშე გიორგის უპირატესობას და აღიარებენ ამას, მაგრამ მათი წარმოსახვა მაინცადამაინც შორს ვერ მიდის. ამ გლეხების საოცნებო მიჯნა თავადიშვილობას ვერ სცილდება და ამიტომ გიორგის ღირსებასაც, შესაბამისად, თავადებთან მისი შედარებით გამოხატავენ: „ერთი დოინჯის შემოყრა-ღა აკლია თორემ თავადიშვილია და თავადიშვილიო“.
გიორგის თვისებათაგან პირველ რიგში ყურადღებას იქცევს მისი შრომისმოყვარეობა. ავტორი აღნიშნავს, „მუშაობაში მთელს სოფელში ვერავინ შეედრებოდაო“. გლეხებიც ამასმოწმობენ: „მარტოხელი ძნის ურემს დაუდებს და შინ მიიტანსო. რაკი საქმეს დაადგება, ზედ შეელევა, მინამ თვითონ საქმეს არ შეჰლევსო…“ მისი ასეთი თავდადებული შრომის მიზანი არც გამდიდრების დაუოკებელი სურვილია, არც ანგარება ან თავმოწონება. შრომა მისი ცხოვრების წესია.გარდა იმისა, რომ თავის საქმეს პირნათლად ასრულებს, გიორგი ხშირად სხვის საკეთებელსაც დაუზარებლად ტვირთულობს. ამას მოწმობს არჩილის გაოფლილი ცხენის მიხედვის განზრახვა, კესოს ყვავილების ბაღში გულმოდგინე შრომა, პეტრეს სანაცვლოდ თივის ზვინზე ასვლა და მრავალი სხვა ეპიზოდი.
„მართალს შეჩვეულს თვითონაც მართალი უყვარდაო“ ვკითხულობთ გიორგის შესახებ. არც ბავშვობაში და არც შემდგომ იგი დედისაგან დატუქსვას არ უკადრისობდა, რადგან ხედავდა, მისი შენიშვნები ყოველთვის სამართლიანი იყო. ტყუილი სასტიკად არ უყვარდა. გიორგის ამ თვისებას თანასოფლელებიც ამჩნევდნენ. ამიტომ იყო, რომ სასამართლოზედაც კი მისი ნათქვამი უტყუარ საბუთად აღიარეს და მოწმე არ მოსთხოვეს:“ოთარაანთ გიორგის რა მოწმე უნდაო?“
ნაწარმოებში არ არის აღნიშნული რომ გიორგის რაიმე განსაკუთრებული სწავლა ჰქონდეს მიღებლი, ჩანს მხოლოდ სამეურნეო საქმისა და ძირძველი ხალხური სიბრძნის ცოდნა. პირველი მჟღავნდება მოთხრობის ცალკეულ ეპზოდებში მისი საქმიანობის აღწერით, მეორე კი ჭაბუკის მიერ ანდაზების სხარტი გამოყენებით. არცერთი ნიუანსით არ არის მინიშნებული, რომ ეს განათლება მისთვის საკმარისი არ იყოს და რაღაცაში ნაკლულევანებას გრძნობდეს. რაც ყოველდღიურ ყოფაში სჭირდება, ყველაფერი ეხერხება, სიახლისადმი ინტერესსაც იჩენს და ისეთი საქმეების კეთებაც კი ხელეწიფება, რაც თითქოს განსაკუთრებულ ცოდნას მოითხოვს. ასეთია, მაგალითად, კესოს ბაღის გაშენება. თუმც თავადის ქალს ეეჭვება, „ჯერ ყველაფერი მარტო ქაღალდზეა გამოსახული და ვაი თუ ვერა გავაგებინო-რაო“, გიორგი ამართლებს არჩილის მოლოდინს: „ჭკვა-გონებიანი ბიჭია, შენ ოღონდ ანიშნე… მაშინვე მიგიხვდება, სად რა და როგორ გააკეთოსო.“
გიორგის სიყვარული, თუმცა ჩვეულებრივი, ადამიანური გრძნობაა, ხორციელზე მეტად მასში სულიერი სწრაფვა იგრძნობა.იგი აკეთებს იმას, რაც მოსიყვარულე ადამიანს შეუძლია – ემსახურება და უფრთხილდება, დანარჩენი კი ალბათ უფლისათვის აქვს მინდობილი. მისდამი ასეთ მსასოებლებს ღმერთიც არ ივიწყებს და ხშირად მეტსაც მიჰმადლებს, ვიდრე ითხოვენ. სწორედ ასეთი ჯილდოა გიორგისათვის კესოს სასწაულებრივი მეტამორფოზა.
გიორგი ის კეთილი ნერგია, რომელიც ირგვლივ სიკეთეს ჰფენს და მადლს ამრავლებს. მართალია, მისი სიკვდილით ოთარაშვილების ოჯახი უკაცურდება, მაგრამ ჭაბუკის სიცოცხლე უკვალოდ არ ქრება. არჩილისა და კესოს სახით იგი ტოვებს სულიერ მემკვიდრეებს, რომლებსაც მიკვლეული აქვთ გზა ადამიანთა გულებს შორის ჩატეხილი ხიდის აღდგენისა, თხზულების შექმნის მიზანი კი ის არის, რომ ახალგაზრდა და-ძმის მიერ ნაპოვნი ეს გზა, სინანულით განწმენდილ გულში სიყვარულის გაღვივებისა, მკითხველს – მთელ საზოგადოებას დაანახოს.
ოთარაანთ ქვრივი – გიორგის მხატვრული სახე
მსგავსი პოსტები
